True Man ანუ საუზმე ტიფანისთან...
ახლა დილაა, წესით ყველა ნორმალურის საუზმის დრო. არანორმალურებმა რა უნდა ქნან?...
თქვენ იცნობდით გოგონას რუხი ქვის სახლის ქვედა სართულიდან, რომლის ფანჯარაც სახანძრო კიბეს გადაჰყურებდა?
გოგონა, რომელიც ახალდაბანილი თმით და მამალაყინწა ბიჭის ხმით ჩამოჯდება სახანძრო კიბესთან და ტკბილი ხმით ღიღინებს ოკლაჰომურ მელოდიებს, არა ყველას ერთი სიმღერა ურჩევნია “სიზმარში კი არ მინდა, ნეტა სიცოცხლეში გამასეირნა სამოთხის მინდვრებში” ყველაზე უტიფარი, ანცი, ონავარი, დებოშისტი, ხანდახან უზრდელი, მას შეუძლია მაღაზიაში შევიდეს და მოიპაროს საშობაო სუვენირი “რომ არ დაავიწყდეს ხანდახან ქურდობა” და წარმოუდგენელია მისი შინაგანი “სისუფთავიდან" გამომდინარე ეს ქურდობად აღიქვა, უყვარს ცხენები და არ უყვარს ბეისბოლზე საუბარი, უყვარს ბავშვები და გიჟდება თავის უსახელო კატაზე.
ჰოლის ფსოქპორტრეტის გაშიფრვა ისეთივე რთულია, როგორც ევერესტზე უჟანგბადოდ ასვლა, მაგრამ მე მასში ვხედავ სუფთა ბავშვურობას, სილაღეს, ოინბაზობას, ერთი შეხედვით “გარყვნილი ქალია” რომლის ოთახიდან მუდამ მამაკაცების ღრიანცალის ხმა გამოდის დილამდე. ის მოუსვენარია და მისი დაგრიმული სახლის მიღმა კი უსაღვრო სევდა, დრამატიზმი და ტრაგიკულობა იმალება, ალბათ ამიტომაც ატარებს მუდამ შავ სათვალეებს. ის ჩემთვის ასოცირდება თავისუფლებასთან და სილაღესთან რომლისკენაც ალბათ ყველა მივილტვით:
“არაფერი მინდა იქამდე, ვიდრე არ ვიპოვი ადგილს, სადაც მე და ჩემი ნივთები ერთად ვიქნებით. არ ვარ დარწმუნებული, რომ ვიცი ეს რა ადგილია, მაგრამ წარმომიდგენია, როგორია”.
და მაინც, მგონია, რომ ყველა ჩვენგანში იმალება ჰოლი, რომელიც სინამდვილეში სულ არ არის ჰოლი და სხვა სახელი ჰქვია, იმ კატისაგან განსხვავებით, რომელსაც სახელიც კი არ აქვს და რატომ?
“თუ ვიპოვი ცხოვრებაში ისეთ ადგილს, რომელიც ისევე მაგრძნობინებს თავს, როგორც ტიფანისთან, მაშინ ვიყიდდი ავეჯს და კატასაც დავარქმევდი სახელს”.....
ის არის ადამიანი, რომელშიც ერთდროულად არის “ჰავანური ქარიშხალი” და “პალერმოს თოვლი”, “პრაღის მარტოსულობასაც” იპოვნის ადამიანი, თუ კარგად დააკვირდება..... ზამთრის სუსხიანი, ცივი კვირა დღეა, მყუდრო ოთახი, ყვავილის ქოთნებს შორის კი კატა “მე გავიფიქრე ნეტა რა დაარქვეს სახელი-მეთქი” და მაშინ დავრწმუნდი, რომ ჰოლის უკვე ჰქონდა ნაპოვნი ის ადგილი, რომელიც არ იცოდა, როგორი იქნებოდა, მაგრამ “წარმოედგინა”. არ ჰქონდა მნიშვნელობა აფრიკული ქოხი იქნებოდა თუ ბრაზილიური ფაველა.
მთავარია, რომ მან ის იპოვა და იმედია რომ ოდესღაც, ჩვენც.
No comments:
Post a Comment